lunes, 30 de enero de 2012

Mi sombras negras

Últimamente no me sale nada decente, supongo que la inspiración va y viene aunque yo jamas deje de sacar mi pluma a pasear. 
Demasiadas sombras negras...   
Y tu me manejas, siempre lo has echo. Como quien maneja desde arriba su muñeca favorita a su antojo. 
Y yo.. Como no se luchar contra eso te dejo que hagas, aún siendo consciente que voy donde tu quieres que esté, siempre vas por delante de mi.
Hasta que aprenda a cortar esos hilos y decir no. A despedirme para siempre de lo que se supone que aun me mantiene sorprendida y anclada y hacerlo con una gran sonrisa, con la cabeza alta y segura.
Hasta que no me despida de ti, no podre ser yo.


Creo que se agranda mi lista de las cosas pendientes pero ahora soy fuerte y he crecido y tengo toda una vida para hacerlo.








Y para escribir, hasta quedarme exhausta. 

Padres

Es curioso estar sentada aquí delante el escritorio y tener tantas cosas que decir pero ser incapaz de hacerlo ya que hay demasiadas cosas que ametrallan mi cabeza.
Demasiadas preguntas sin respuesta, demasiados quiero y no puedo... muchas palabras que han quedado muertas sin ser dichas..

Me envenenáis.
Envenenáis quien soy, no me veis.
No veis mas allá de esa chica que no es capaz de ordenar su habitación, de tener rutina, que se escapa de madrugada buscando un aliento de vida, buscando comprensión.
Soys incapaz de verme, de comprenderme. De sacar todo lo bueno que tengo dentro que a veces hasta dudo que lo hay, porque a veces conseguís que os crea.
Sé que si escarbas dentro de mi y me conoces te fascinas de lo mucho que puedo dar pero soys incapaz de hacer eso verdad?

Creo que tengo tanto enterrado aquí dentro que ya no lo puedo ni escribir, he solapado mis temores y quejas debajo de una gran roca por la culpa, nos hemos alejado tanto..
Os veo sentados frente a mi y os veo lejos, muy lejos.
Siento que formáis parte de otro universo paralelo, uno al que yo no puedo entrar y me he dado cuenta que me duele, me duele como mil cuchillos acribillando mi corazón.
No duele tanto como el desamor pues el desamor mata, pero duele como la peor de las tristezas, como el peor de los vacíos.
Es la pura soledad.
Teneros al lado y no poder abrazaros o conocer vuestro mundo.
O deciros te quiero y que me creáis, joder!
Decirlo sin rencor y sin miedos, solo y únicamente desde la pureza sabes? De esa manera que digo yo te quiero cuando siento que debo hacerlo.

Y soy incapaz de chillaros que volváis, que me escuchéis, que no me abandonéis!
Mi voz permanece callada con una sumisión consentida.
Porque quizás sea la única que me de cuenta de las cosas.
Quizás el ruido del día a día, el ruido de vuestra propia rutina y vuestros propios miedos os impiden daros cuenta que os habéis equivocado en muchas cosas ( al igual que yo ) y que TODOS estamos pagando las consecuencias, TODOS.

Soys mi familia y no sabéis quien soy.
De que sirve dormir bajo el mismo techo, que pagues a la persona que me hace la cama, que seáis la primera cara que veo cuando llego a casa sino me escucháis? Si no intentáis comprender a esa persona que esta detrás del propio huracán que arrastra?
Las personas necesitamos sentirnos comprendidas sabéis? O por lo menos necesitamos que intenten hacerlo, que nos escuchen. Os matara reflexionar sobre lo que digo? Sobre mi verdad?
Mi verdad también existe, no solo existe la vuestra.

Sé que esta es mi asignatura pendiente, que conozcáis quien soy realmente.
Si algún día llegáis a hacerlo ya me dará igual si os gusta, o no os gusta.. porque sabréis quien hay ahí, lo mucho que puedo daros, y estoy segura que os gustara.
Como no puede gustaros?


Ahora estoy dando uno de los pasos mas grandes de mi vida.
Estoy dando un paso de jodido gigante, y seguiré adelante; nada me detendrá esta vez.
Da igual las veces que me pierda en el camino porque a alguien se le ocurrió la maravillosa idea de aparecer, da igual.
Soy mucho mas fuerte que eso, puedo con ello! Puedo con todas las mierdas de piedra que se me pongan delante, soy una gran superviviente y estoy acostumbrada a nadar por aguas profundas en busca de una luz, se me da bien ya.
Se me da bien escalar montañas aunque siempre haya escalado las equivocadas.
Se me da bien sobrevivir porque es a lo que estoy acostumbrada pero esta vez e decidido VIVIR.
Y NADA ni NADIE se interpondrá a ello. NADIE.


Siempre habéis intentado cortar mis alas aunque de una manera sutil.
Pero de nada sirve el rencor, impide avances y lo que quiero es volar... volar muy alto.
O quizás solo quiero abrazaros y que conozcáis mi parte buena, que me aceptéis de una santa vez.

Vosotros soys mi jodida asignatura pendiente, mas que nunca soy consciente de eso pero el camino que tengo que recorrer para acercarnos me parece enorme, hasta imposible.


Voy a seguir por este nuevo camino que se abre a mis pies.
Os incluyo porque no me queda otra, pero intentare incluiros también de corazón.
Daros la oportunidad de muchas cosas y dármela a mi también, pero no sera facil.
Es difícil abrir los ojos después de tantos años de oscuridad pero yo lucharé con garras y fuerza por y para esto y esta vez por el camino correcto ,  no como años atrás.

Y si no cambiáis, sino ponéis de la parte que os toca por lo menos cambiaré yo.
Porque no hay que olvidar que mi vida es mía aunque haya ese deseo enorme dentro de mi, escondido, que pocas veces digo de que forméis parte y que me guardéis un hueco en mi sofá, que creáis en mi.
Creo que si empezáis a hacerlo ayudara en que lo haga yo en mi misma también.
O sino lo haré sola, no importa...


Pero luchare.

sábado, 28 de enero de 2012

Escrit al 10 D'octubre 2011

Aquest final que sabia que arribaria, i ja es aquí.
Ha arribat sigil·losament, sense fer cap soroll. Com tu vas aterrar en mi, sense jo esperar-te.
Es irònic que el principi i el final s’assemblin tant..
Però ARA, nomes queda el buit.
Un buit que has deixat dins meu, com si mai haguessis existit. Com si nosaltres mai haguéssim sigut nosaltres. MAI.


Ja no es com abans. Com fa tant de temps ja.. tant de temps i tan poc.
Quan em deies adéu convençuda que era definitiu, però tornaves.
Jo plorava, i tu també. T’he vist tants cops fen-ho.. entre trontolls.  Moria a cada respiració i a cada calada però aleshores et sentia, aunque no hi fossis. Podia sentir com també mories tu, com ho fèiem alhora. Sempre al mateix putu punt, o si mes no.. semblant .
Ara ja no em quedo sense respiració quan em dius adéu, ja no vaig a emborracharme un dia entre setmana perquè m’has tornat a trencar el cor, no espero ansiosa la teva trucada que em digui: No puc viure sense tu! Ni em passo hores plorant i maleint-me perque no soc capaç d’entendre el perquè no et deixes anar del tot.
No recaic i torno a caure en el teu pou sense fons. Ni et crido, ni m’ofego , ni visc al límit amb tu.(això si mes no tenia la seva gràcia...)


Ara: la calma. Com el mar després de la tempesta, quan ja surt el sol al matí i les ones jauen plàcidament.. La calma absoluta.
I.... la negror, la foscor, EL BUIT.
I jo miro cap endavant;  et busco a les cantonades, a la mirada de l’altre gent. Ninguna ets tu.
Ja no et trobo, ja no puc sentir-te, potser es perquè ara si que sí, ara ja no hi ets.
On abans hi habitaves tu ara has deixa’t una tristesa que em cala els ossos, tristesa impregnada a la meva pell i un buit que ningú altre es capaç d’omplir.
Potser es que encara et guardo un seient...


Sempre te considerat tan igual a mi, tan especial, i segurament aquest es el meu problema.
La meva manera – idealitzada o no- de pensar-te.
Algo que segurament no compartiràs, i me’n alegro per tu, es una gran roca al camí.


Hi ha algunes hores en que em permeto pensar-te i el buit es substituït per dolor, un mal al pit que apareix quan em poso a recordar-te, mil imatges que passegen lliures per la meva ment.
Es l’únic que m’has permès tenir de tu. Vull realment tenir-ho?
Si ni tan sols se contestar-me la maleïda pregunta: Em trobarà a faltar?
Fa dos mesos hagués contestat sense tan sols pensar-m’ho però ara no soc capaç.
Disfresso amb indiferència ( impulsada per la ràbia i un deix d’orgull )les meves ànsies de sentir la teva veu, qualsevol paraula que torni a acostar-nos, que fagi una mica mes real aquesta mentida que mai s’ha agafat per enlloc, però que vull creure’m per conservar al baül de les meves coses bones el poc de bo que vas saber donar-me.


A vegades es l’odi que substitueix el buit.
Si, una part de mi odia parts de tu o del que vas fer amb nosaltres, i nomes vull cridar-te!
Maleir-te fins acaba exhausta ! Però de que serviria? Se que aquesta no es la resposta...
Potser fins i tot ja ni t’importa.


I la gent parla, tothom ho fa. Diuen: es el correcte!
Se’n diu: dol
Primer sens buit i el plores i després t’aixeques i finalment ja surt el sol.
Jo mai e sigut de les que fa : “El correcte” – Ens això ens diferenciem, no?-
Per mi “el correcte” poques vegades es el que funciona, el que cal fer.
No vull perdre mes mesos de la meva vida anclada a una tia que no va saber fer-me feliç, però si va saber-me omplir. Això no hauria d’anar lligat?
No vull desperdiciar mes temps amb una merda de dol que representa que haig de fer per superar les coses be? I UNA MERDA.


Només vull que volis del meu cap i no tornis mes.. que no et mereixes ni estar al meu subconscient, que es el que no es controla.
Viuré intensament com sempre he fet sense desperdiciar ni un segon.. hi ha molta vida allà fora




A tu? Crec que ja te plorat massa....

Inseguridad

De golpe alguien te dice:


 - Tu no vales para esto, tu literatura es mala, nunca llegarás a ningún lugar

Inevitablemente salta mi parte racional: Las personas que no luchan por sus sueños aplastarán los tuyos!

Pero... existen mis fantasmas.
Fantasmas que creo dentro de mí llamados inseguridades. Se cuelan poco a poco cuando yo me olvido de cerrar la puerta que los mantiene fuera.
Y esos fantasmas le dan la razón y ami me es difícil a veces ganarles la batalla a ellos.
Sabéis que la peor lucha que existe es la lucha contra uno mismo?

Y es como si me mataran. O quizás algo peor que la muerte.
Mis letras dejan de fluir y mis dedos se hielan encima del teclado y me vuelvo pequeña, me bloqueo.
Y no puedo seguir haciendo lo único que me mantiene viva, lo único que siempre me ha sido fiel.
Las personas te fallan, tu escritura siempre caminara contigo...

Solo me repito que tengo que salvarme, salvar a lo que siempre me a acompañado y darle alas y fuerza para crear mundos mejores...
Es una de las sustituciones mas eficaces que e encontrado al verdadero amor; luchar por tus sueños.
Da igual si llegas sabes? Lo importante es el camino...

Así que escribo y no paro de hacerlo y saco lo que tengo que sacar hasta que esos fantasmas se vayan del todo y consiga hacer algo decente, pues si no crees en ti , tu arte tampoco lo hará.

Y aquí sigo conservando mi chispita azul, como decía bukowski.
Mucha gente quiere arrebatártela, otros la critican porque no les gusta, otros la envidian y otros la admiran.
Da igual si es bueno o es malo solo es MÍO es lo que escribo , es lo libre que me siento cuando conecto mi alma con mi cabeza, cuando desnudo lo que soy .


Nunca me arrebataran eso, jamás.
Ni siquiera mis fantasmas....




miércoles, 25 de enero de 2012

Un recuerdo.

Solo queda el recuerdo.
Puede un recuerdo ser mas fuerte que lo que estoy construyendo lejos de quien me ayudo a crearlo?
Yo creo que no .

Yo creo que cada vez estoy mas llena de vida únicamente por méritos propios, por absolutas ganas de avanzar.
De sonreírle a este mundo que a mi NO me ha echo nada.


Hay mil secretos que enseñas a veces, tus ojos brillantes me desvelan que estas a mi lado y a veces me siento paleta porque estamos construyendo algo! Empezando por los cimientos y acabando en un universo.
Da igual de que manera termine, no? Se trata de alzarlo de la nada y de construirlo. Como un jodido equipo! 


No puede un recuerdo ser mas grande que eso por muy grande que sea ese recuerdo,
y voy a demostrarlo!



http://www.youtube.com/watch?v=zAlsSqlxxyI&ob=av2e

lunes, 23 de enero de 2012

Sabeis que?

Mejor morir amando que vivir con alma en pena.........!

Ella

Ella sentía frustración, rabia, impotencia.
Y asco, un tremendo asco hacia sí misma.
Porque todos sabían que ella amo como casi nadie es capaz de amar, pero también sabían que fue a la persona equivocada.
Un día entendí que tenía que perdonarse a sí misma para olvidar, pero la veía aferrarse tan fuerte al recuerdo de aquel  hombre que me daba miedo decirle que dejara de odiarse y cuando la oía a llorar a altas horas de la madrugada quería abrazarla, besuquearla, darle mi amor incondicional. Pero jamás lo hice.
Sabéis porque?  Porque me hubiera comparado con él, porque yo hubiera sido nada a sus ojos. Quizás no hubiera sido más que una tabla a la que amarrarse en la tempestad.
Y la amaba tanto que simplemente esperaba. No me preguntéis porque pero la esperaba, admirando su belleza de lejos, idolatrando su cabeza en sus poesías.
La quería por encima de todo pero ella no se daba cuenta.

viernes, 20 de enero de 2012

jueves, 19 de enero de 2012

Libertad

L'inspector diu que sóc lliure.
Sóc lliure ara i era lliure dins de la cel.la, perquè la llibertat encara és la cosa que valoro més d'aquest món. 
És clar que això m'ha portat a beure vins que no em van agradar, fer coses que no hauria d'haver fet i que no repetiré, 
tenir moltes cicatrius al cos i a l'ànima, fer mal a algunes persones 
- a qui més endavant vaig demanar perdó, en una època en què vaig compendre que ho podia fer tot, 
tret de forçar a una altra persona a seguir-me en la meva bogeria, en la meva set de viure. 
No em penedeixo dels moments en què vaig sofrir, porto les meves cicatrius com si fossin medalles, 
sé que la llibertat té un preu elevat, tan elevat com el preu de l'esclavitud; l'única diferència és que el pagues amb el plaer i amb un sumriuire, encara que el somirure estigui xop de llágrimes.




Paulo coelho. 

lunes, 16 de enero de 2012

Moni

Tu friladad duele ( aunque me la merezca) ,pero lo que duele mas soy yo conmigo misma.
Porque seguramente soy yo la culpable de este adiós! Pero aun así la pena la llevo dentro de mí.
Espero que ati no te atrape!
Te echare tanto de menos, joder.

Yo se que llegaste porque tenías que hacerlo.
Me diste la luz que me habían quitado, me recordaste que valgo... has echo que vuelva a creer en mi.
Y siempre, SIEMPRE te estare agradecida por eso.
Quizás contigo estoy volviendo a encontrar esa parte de mi que dejo que se perdiera, que me la arrebataron sin permiso.

Siempre tendré una sonrisa para ti cuando te encuentre por la calle, de bares. Feliz y sonriente,aunque estés con otra.

Tu has luchado para que yo escriba y mejore. Has estado ahí cuando he llorado sin asustarte, y se que nos han quedado mil cosas por conocer, cosas que ya jamás sabremos.
Me has entendido con mis padres, has intentado ponerte en mi lugar.
No se valoro muchas cosas de ti que me has dado y quiero que quede muy claro.
..... gracias!
Yo espero haberte dado muchas cosas, tambien. Y que las guardes en tu baul de las cosas buenas y se queden ahí ,como yo haré.


Hoy e llorado, he pateado, me he muerto de pena y mi amiga me ha sostenido, otra vez
Son magníficas, lose
Son mi luz.

Pero... supongo que es mejor así.
No se darte lo que te mereces, y a la vez tu no tienes nada claro y prefieres vivir.
No te culpo, no me culpo a mi.
Me dí la oportunidad y no supe aprobecharla.
¿ Hay culpables en esto ?


Pero me queda un vacío, algo en mi ha muerto porque te has ido.
Y así seguira unos dias, hasta que pueda verte como una amiga, porque eso quiero.
No quiero perder esa luz que me ha alumbrado cuando todo era oscuro.
Quiero ayudarte, quiero guiarte, quiero protegerte pero sé que no puedo hacerlo de la manera que seguramente, querrías.


TE quiero.
Eso no lo cambiara nada, ni nadie ni el tiempo.


Nuevamente, gracias.
Sobretodo gracias por haberme querido como soy, por recordarme que puedo ser mejor pero que siendo como soy ya puedo ganar mil batallas.
Gracias por currartelo.
Mil i una infinitas gracias. :)


Intentare dejar de sentir pena, me quedare con lo bueno y con ello me hare fuerte, te lo prometo.
SE que todo hubiera sido distinto si yo hubiera estado preparada, LOSE.


Un besito enana, SONRÍE!


( te escribiré otro, pero sera mejor :) Este es desde las tripas, en pleno adiós.


Quizás deba dedicarte esto?  :)        http://www.youtube.com/watch?v=YIkX6dBEIqs

viernes, 13 de enero de 2012

Ordenar

Pongo orden a mi habitación. Ordeno las estanterías, los armarios.
Pongo la ropa donde debe estar. Utilizo una agenda y allí me apunto lo que debo hacer, a donde quiero ir.
Minuciosamente, sin escatimar detalles.
Escribo mis citas y de vez en cuando textos cortos cuando las palabras me acribillan y NECESITO sacarlas.
Uso la rutina como anestesia,  y ordeno. 
Mi cabeza vuela sin un jodido orden pero si consigo ordenar por lo menos mi alrededor , quizás es mas fácil..
Hago deberes, me pongo al día. y ya me siento mejor.
Y luego ya no me siento tan vacía.
Ya no te echo tanto de menos , todo esta bien.
Esa pregunta.. - Me habré equivocado? No me tortura tanto.
Porque se que no. En el fondo es no.
¿ Podre durante un tiempo mantener este orden ?

Aunque a veces salgo a la calle, doy vueltas por la ciudad y me emborracho.
Así me permito ser desordenada, estar completamente loca. Porque a veces parece que lo necesite, el desorden. Vivir a veces en él.
Eso que la rutina te quita te lo da volverte loca, como un equilibrio.

Y yo.. yo no quiero ser un robot.
No quiero trabajar 8 horas diarias y 4 en otro curro porque con el primero no te llega.
No quiero trabajar y luego vivir. Quiero que sea al reves.
Me dan pena esos personajes que ves en el metro con el maletín que toda su vida es lo que llevan en él.
No, no quiero ser así. No puedo.
Cuando escribiría? Cuando iría a tomarme una copa de vino contigo? Cuando te escucharía?
No quiero ser como todos.

Quiero ser la única gobernanta de mi misma.
Pero ya no quiero volver a estar perdida nunca mas. jamas.

Me ha costado tanto llegar hasta aquí....


Pero yo solo quiero escribir y escribir y escribir y morirme así! EA! :)

lunes, 9 de enero de 2012

El sexo

Ese en el que solo hay placer; piel,saliva,jadeos.
Cuerpos excitados como en una especie de trance, en un limbo.
Dos personas en una , dos cuerpos casi fuera de sí porque entre tanto frenesí la razón se va,
abandona la habitación y ahí solo quedan los sentidos mas primarios y la poca parte racional
que queda enloquece y todo se nubla de puro deseo carnal.
Saciado con mil y una posturas y mil mas.
Y cada vez mas pegadas, respondiendo al deseo de ese instante, cuerpos volubles con el deseo de minutos después;
subiendo escalones, taponeando orificios.Cuerpos deslizandose en una danza de harmonía con la única
intención de prolongar ese deseo y de saciarlo  completamente, cambiando la manera de penetrar, quizás de amar,
de rozar. Cambiando de postura una y otra vez para llegar mas alto, cada vez mas alto. Cada vez mas placer.

Dos cuerpos unidos, jadeando. En completa oscuridad.
Saciando mi hambre de ti, de tu cuerpo. Que es infinita, que nunca muere que cuanto mas me das, mas quiero.
Me sacia tanto, que es insaciable.

Un mundo en el que solo hay dos.
Dos sexos, dos cuerpos, dos lenguas, dos sentimientos.
Cada sentimiento un mundo, cada sentimiento de distinta intensidad y de distinta manera de interiorizarlo,
de demostrarlo, de sentirlo.
Dos corazones latiendo diferentes pero que se unen, conectan en uno. Como un volcán en erupción. PUM!

Quien a experimentado todo eso... no puede sino maravillarse.
Sin tabús, sin miedos, sin reglas, tocando lo intocable, acariciando el cielo con las manos porque quizás
el cielo habite en tus pezones. Sin una razón que ponga barreras, que limite esta danza.

A veces, hasta mágico. Creo que muchas veces el sexo lo es.
Horas y horas de únicamente pensar y desear ese cuerpo que te penetra consentidamente, curvas que se mueven
al compás de unos jadeos. Joder, me mareo solo de pensarlo...
Hay algo de sucio cuando lenguas, sudor y fluidos se juntan, no? Pero es un sucio limpio. Magnético, hipnótico.
Un sucio deseo. Y tantas veces echo con amor, sino no es tan hipnótico, tan completo.
Y.. hay algo sucio en amar? Hay algo sucío en dar y recibir un placer consentido?
Yo solo quiero mas de tu saliva, mas de ti. De toda tu.



En la vida llego siempre al límite. Debo de estar loca pero me gusta. Me estimula, me pone ( no en todos sus
vertientes literalmente, por supuesto ). Llegar al final de las cosas, destructivas o no.
Mi alma se libera gritando a todo lo que me oprime, es una sensación de libertad que solo el libre entiende.
Y con el sexo no es distinto.

Subo y vuelo y hago mil inventos con tan solo dos cuerpos y mil inventos y posturas mas y no me canso.
Y creo que aun no he llegado a mi límite , por mucha experiencia en mi espalda. Porque creo que en el sexo no lo hay.

A todo esto... me encanta el sexo que tu me proporcionas. Si, sabes hacerlo. Me gusta que volemos juntas practicandolo
como si nuestras almas se unieran , con el estimulante de un buen vino, piel contra piel mientras te oigo gemir y
cambio de postura a mi aire, con brusquedad. Pero sin hacerte daño para que gimas mas, para que me pidas mas, para
que enloquezcas en mis brazos.

Quizás en el sexo consigo tener el control absoluto que tantas veces me falta.En parte me siento dueña de tu cuerpo,
puedo hacer con él lo que se me antoje porque confías en mi, porque sabes que no te haré daño ,
que solo quiero hacer que te aproximes al cielo, y conmigo.

domingo, 8 de enero de 2012

Marta

Mis 20 años.
Una tarde calurosa, de un día cualquiera. Uno de esos tantos días que no tenia nada que hacer, los cuales eran muchos. Ese día, delante una cerveza, en la soledad de mi bar favorito ( el bar no es gran cosa , pero es el mejor ) me puse a pensar. Raro en mí, pero lo hice.

Me puse a pensar en Adriana, en mi rubia, en Nuria.. Bueno, en infinidad de mujeres que habían pasado por mi vida y me habían marcado, de una manera o de otra.
Seria absurdo contar que paso con cada una, pues aunque las cicatrices ( buenas o malas ) las siga llevando conmigo, en mi presente, ellas no son mas que un pasado, un pasado remoto que siempre intento olvidar y que no sé como, siempre consigo hacerlo.
Se el momento en que se quebró mi vida , se porque fue, aunque no me gusta poner culpables a absolutamente nada.

Siempre he ido de una mano a otra, amando a una y olvidando a la otra hasta que conocí a Adriana. Jamás sabre si fue amor real lo que nos unió o algo parecido a la obsesión, no lo sabre jamás. Aunque si sé que la quise y que ahora también, en distinta forma. Pero justo en ese momento me perdí, perdí mi rumbo. Empece a olvidar su dolor, nuestro dolor; con sexo. A abusar y convertir el arte de follar en una droga, de perderme demasiado ( digo demasiado porque la noche siempre me ha perdido) en una fiesta, el alcohol, las mujeres y el sexo.
Me perdí en ese camino y aun no se si he sabido volver. Desde ese día escogí el camino fácil y ahora , cuando todo va mal, siempre recurro a él, como si fuera la cura de todos mis males. Cuando una mujer me pide paciencia, la cual no tengo, recurro al sexo con las demás ( Claro, para olvidar que no quiere nada de verdad ). Cuando una mujer me dice las cosas a la cara y me hace daño, me emborracho y coqueteo con todo ser viviente para hacer daño. Vamos, el camino fácil. El sexo como cualquier solución posible. El sexo como un Dios.
Y amigos míos... Dios no existe.
Aunque algunas veces vueles al cielo, el sexo no es Dios. No lo cura todo, por mucho que a veces quiera creerlo así. Y infundir dolor a los demás por propia frustración no es ni sera jamás nada sano, mas que nada porque es vergonzoso y no hay otra palabra para definirlo mejor.

Cuando me terminé mi cerveza, acabó mi reflexión. Me levanté, fui a la barra con la intención de pagar pero el dueño del Bar ( no se su nombre y es mi bar favorito ) me dijo que hoy me invitaba.
- ¿ Mi día de suerte ? - Pensé. Y me fui para casa.
Ahí me esperaba lo de siempre; caras largas. Saludos de alegría fingida, ganas de no compartir sofá. Ante tal situación ( una no acaba de acostumbrarse del todo ) decidí que era jueves, que tenía ganas de ver a mi primo , que hoy había estupenda y que me iba de fiesta...
Cogí mi chaqueta y sin ninguna explicación abrí la puerta y me fui. Quizás no fue rebeldía en estado puro, fue rebeldía a lo que creía incomprensión.
Cuando llegué a casa mi primo el no me esperaba a lo que pique al interfono y le dije:
- Nene, nos vamos de fiesta. Vístete.
- A que se debe esta repentina intromisión si se puede saber?
- Tengo un día gris, demasiadas mujeres rondan hoy mi cabeza y quiero olvidar.
- Okey prima, 10 minutos. Me visto y rompemos la noche, como tu y yo solo sabemos hacer.

Sonreí. Mi primo tiene esa capacidad de sacarme sonrisas de las conversaciones mas banales con esa aura de Virgo típico en constante búsqueda de libertad pero sin esconder el apego que me tiene, la admiración de ser la mayor, el amor de compartir sangre, y las fiestas y conversaciones sobre ex hijos de puta.
Solo el saber que  esa noche iba a ser nuestra, ya me sentía un poco mejor. Así que fui a por otra cerveza al moro y espere esos 10 minutos de rigor ( solo lo alargó 5 mas ). El es de esos que siempre llega puntual, pero me da la sensación que se esta cansando de ser el único ( o casi ) del planeta. Eso pensaba yo, cuando bajó.

- ¿ Como voy ?
- Joder cari, estas muy bueno.
- Perfecto, vamos al sal y pebre.
Es muy irónico que esa noche, esa noche en que solo quería olvidar a las mujeres de mi pasado y no pensar en absolutamente nadie mas , conociera a la mujer que me ha echo entrar en un nuevo capítulo de mi vida. La mujer con que empezó todo. La mujer que me ayudara a empezar esta historia.

La primera vez que la vi estábamos yo y mi primo hablando, cubata en mano , entonandonos, malhumorados ( la discoteca estaba demasiado vacía ) y intentando bailar.Digo intentando porque la música no era precisamente una delicia, que digamos.
Entonces, la vi.
No era la primera vez, según supe luego. Pero no importa.
Porque para mi fue la primera vez que vi sus ojos, su alma, su manera de estar en el mundo, que la vi a ella.
Me atrajo su manera de estar perdida en el mundo real, su manera de moverse como si fuera ajena a todo y todos, como si nada fuera de ella misma importara.Sus ojos desprendían una profunda tristeza ahora ebria pero en ese momento ella estaba allí y para mi eso era lo único importante, lo demás daba igual.
Me pareció vulnerable, independiente, demasiado triste.. Como si todo su cuerpo pidiera ayuda, pero su voz no se atreviera a hacerlo. Después de un largo cruce de miradas, ella se acerco a mi.

- Hola Mire ( Sabía mi nombre??? )
- Hola - le dije. Como te llamas? Como sabes mi nombre?
- Me llamo Marta y se tu nombre porque desde hace días me he fijado en ti y quiero conocerte si tu me dejas, claro.
Eso me gustó. Me gustó que tuviera interés en mi cuando yo ni sabía que existía , no la conocía de nada.
No le respondí , simplemente la cogí de la mano y me la lleve a otra discoteca de al lado, excusándome con mi primo. Pero cuando se trata de ligues, nos entendemos y nos damos libertad. Es una de esas reglas no escritas. 
No se donde acabo el aquel día ( seguro que mejor que yo, o en una cama... que es ya es mejor que yo ) Pero bueno, yo acabe con ella , toda la noche, dejándome conquistar y conquistando yo también.
Estuvimos toda la noche en Arena ( Así se llama la discoteca ). Yo no dejaba de mirarla. Su mirada me atraía , me hipnotizaba, me volvía helada. Y mas tarde descubrí que su pasotismo, el poco respeto a sus sentimientos y a los míos me obsesionaba. Me dolía y me obsesionaba a la vez.
Esa noche le dí mi número ( no se cuantas veces me lo pidió ). Tuvimos sexo, no un buen sexo todo hay que decirlo.. pero unimos nuestros cuerpos, nuestras almas y esa fue nuestra primera vez.
Ella se fue a su casa prometiendo que me llamaría, yo prometiendo que la agregaría  y decidí que esa noche no acababa para mí, que me iba de after.
Allí estaba una gran amiga mía , una amiga sexual. Me acosté con ella, también. En su casa.
Aun creía que la solución a todo era el sexo, una barrrera al puto dolor. Y no creía que esa Marta , esa tía que apenas conocía, me abriría otra vez la puerta a los sentimientos.
A un mundo distinto al de solo sexo.
Que me recordaría que aún era capaz de amar.

viernes, 6 de enero de 2012

Marilyn

Marylin se levanto esa mañana con ganas de meterse esa raya de coca que dejó olvidada el día anterior.
Era de lo único que podía acordarse, de esa raya.
Se levanto con una inmensa resaca y vacía, como si algo le faltara.
O como si le hubieran dado algo que le llenaba muchísimo, hacía tiempo... pero ese algo ya no estaba.
Aunque estaría ahí siempre, con el vacío de lo que se fue y ya no existe pero no por ello menos real.
O de la confusión de la noche, ni ella lo sabía. Solía cuestionarse demasiado las cosas.
Cogió y esnifo como si su vida dependiera de ello y ya con un poquito mas de eso que le daba vida se fue al salón, y observo el desastre.
Todo estaba como la fiesta del día anterior dejó, como cada día, su rutina era esa. Levantarse rodeada de champán, y miles de cuerpos desconocidos durmiendo en su salón, en su dormitorio... en toda su casa.
Cuando se levantaba esas mañanas lo odiaba, pero sabía que por la noche no podía evitarlo, que era parte de ella misma. Vivir en el caos que ahora mismo se reflejaba en todo su alrededor.

Empezó a despertar a los cuerpos sin vida que dormían en su propia casa, casi empujándolos a golpes para que se fueran de una realidad que ahora le parecía demasiado irreal y cuando consiguió hacerlo y todos se iban malhumorados, maldiciendo a esa gran reina de noche y tan poco amable de mañana,
cuando lo único que querían ellos era una raya, y otra, y  otra.... y quizás algo de sexo.
De ese que marylin les había dado de noche, pero que ahora ya era incapaz. No, imposible darlo ahora!
Así que se fueron, conscientes que alguna vez volverían, cuando el cielo fuera oscuro.

Se fueron y se quedo sola, pero ahora era otra.
La marilyn trabajadora, activa, buena? La marilyn que los que compartían su día a día adoraban y idolatraban, pero que no conocían y esos que compartían noche, quizás odiaran. O quizás no la entendieran.
Siempre pasó y siempre pasaba. Había dos en ella, y quizás a veces en constante conflicto.
Y seguramente ni los reyes de la noche ni sus compañeros de día no la conocían. Maryln era un misterio para todos y un misterio para si misma.

Al llegar a su habitación, vio su rostro.
Si, ese chico. Ese ángel, demonio aveces. (quizás demasiadas veces)
El culpable de sus males, de sus buenas obras. De todo. su sentido, su guía. Su bucle y su autodestrucción.
Todo existía en el y no lo echo.Era incapaz de echar de su cama a ese hombre, tampoco quería echarlo de su vida.
Pero tampoco se tumbó en su cama.
Simplemente dejó que durmiera, que se quedara donde el quería estar y donde marilyn no podía entrar, en sus sueños.

Se fue a por bollos, porque su resaca no le impedía vivir el día a día, salir a trabajar y hacerse la héroe en un mundo lleno de hipocresía que ella misma no entendía.
Maryln vivía completamente perdida, solo le hacia falta encontrarse. Y es mas largo el camino de encontrarse, que el de perderse.


miércoles, 4 de enero de 2012

Si o no

Tengo miedo del no y tengo miedo del sí.

Tengo  miedo del no por perder para siempre ese brillo que ilumina mi vida,
Esas miradas que dicen tanto, esos besos que no me espero pero que quiero.
Nuestros sueños, porque sabemos soñar! Nuestros proyectos que sé que podemos cumplir, las ganas de ser mejor persona… la unión que siento aunque no estés a mi lado, creo que siento que me acompañas igual, como un jodido equipo. Y esa manera tuya de valorarme, JODER!
Y como (me) escribes…

Tu cuerpo que tiembla a mi compás, esa manera de ser solo tuya (tantas veces)
Nuestras sonrisas, nuestros enfados. Un camino tan largo por recorrer, que tiemblo de miedo.
Pero en el sí es un cosquilleo agradable que me recuerda porque sigo luchando por ti.
Y ahí lo veo tan pero tan claro que quiero seguir haciéndolo sin parar de hacerlo.

Y también tengo miedo del sí.
Por no estar a la altura de una mujer como tú, por hacerte daño con mis delirios y escapadas aunque solo quiera besarte a ti, porque me dé por gritar en busca de una libertad que solo querré unos minutos, y luego donde estarás?
Sobre todo a hacerte daño, no podría soportarlo.
Me moriría creo, si te hiciera daño... Moriría contigo si te matara.
Y tengo mucho miedo, tirito de miedo.
Ese que paraliza y te deja sin respiración.

Pero no me perdonaría perder esta oportunidad. Seria de necios, completamente de necios.
No puedo asegurar un futuro del que nada sé, pero si sé porque tú me has enseñado que lo difícil no es ser infeliz,
Sino feliz.
Que en la lucha esta la felicidad. Que sentada en el sofá esperándola? no llegará
Y el miedo se va a veces cuando pienso que podemos ser felices, muy felices

Sin escuchar al viento ni a los ruidos ni a la envidia mala que querrá destruir.
Solo tú y yo.
Sin pensar en un futuro que a mí personalmente me aterra,
Solo viviendo en presente tumbada encima de ti escuchando tu respiración,
Y respirando tu dulzura...

Mejor lo dejo en tus manos pequeña, decide tú. Te quiero.

martes, 3 de enero de 2012

Coelho

- ¿ Por qué cuidas ovejas?
- Porque me gusta viajar.
El viejo señaló a un vendedor de palomitas de maíz que, con su carrito rojo, estaba en un rincón de la plaza.

- Aquel vendedor también deseó viajar cuando era niño; pero prefirió comprar un carrito para vender sus palomitas y así juntar dinero durante años. Cuando sea viejo, piensa pasar un mes en África. Jamás entendió que la gente siempre está en condiciones de realizar lo que sueña.

- Debería haber elegido ser pastor - pensó en voz alta el muchacho

- Lo pensó - dijo el viejo -. Pero los vendedores de palomitas de maíz son más importantes que los pastores. Tienen una casa, mientras que los pastores duermen a la intemperie. Las personas prefieren casar a sus hijas con vendedores de palomitas antes que con pastores.
El muchacho sintió una punzada en el corazón al recordar a la hija del comerciante. En su ciudad debía de haber algún vendedor de palomitas.
 - En fin , que lo que las personas piensan sobre vendedores de palomitas y pastores pasa a ser más importante para ellas que la la Leyenda personal