viernes, 30 de diciembre de 2011

Reflexión

Supongo que no me conozco.
Y cada día me conozco menos
Pero que importa si yo con un cubata en mano ya estoy bien, y todos esos fantasmas se van.
Pasan los años y me sigo hundiendo en mi propio abismo unos días, otros navego y chillo y otros vuelvo a estar en el mismo túnel. Y hay ojos que me recuerdan:
- puedes ser otra!

Y me lamento.
Me lamento porque sé que puedo estar en otro lugar pero sigo aquí sin entender este mundo loco, ni a las personas que habitan en él y no paran de hacerme daño.
Quizás es eso, que soy demasiado sensible para soportarlo.
Y siempre me he escudado en una máscara porque así era más fácil.
Pero esa máscara ya no sé donde esta, quizás me la quite porque no te gustaba.
Grandes errores que se cometen porque crees estar enamorada y ahora estoy delante de todo esto desnuda.
Desnuda, joder.

Pero que importa eso? Si la gente grande de mi vida, se ha ido. Siempre se van.
Y yo no lucho por ellos ni por nadie, por miedo a que vuelvan a irse si lo hago y todo lo que construya, se acabe.
Porque las grandes amistades no son etapas, porque los grandes amores no deberían serlo.
Las cosas importantes deberían durar siempre y por lo que ahora se y he visto, no es así.

No es que busque algo en concreto porque sé que ese algo que no sé que es esta dentro de mí.
Sé que camino tengo que escoger y se por donde debo tirar, pero me cuesta tanto..
No se estar sola. No se caminar sin gente que me coja la mano. No se volar si no es en compañía y si dejara de hacerlo así la vida perdería su sentido, aunque cuando se vayan cueste decir adiós.

No he aprendido aún a tener una rutina sin que me asfixie, a conservar un trabajo largos años sin dejar de verle sentido con el tiempo, tampoco he aprendido a enamorarme de una persona que viva las cosas de una manera sana, no se engancharme a quien me hace bien. Solo me enamoro de verdad de esas personas que idolatro por el daño causado, cuando me hacen sentir bien me agobio, cuando me están demasiado encima si solo me gustan, también.

Aprenderé algún día? Sé que tengo que sanear tanto, mejorar tanto, hacer tantas y tantas cosas.. Que no se por dónde empezar.
Esa es otra, por donde empiezo? 

El último..

Ojalá desaparecieras. Ojala dejaras de existir en mí, del todo.
La idealización hacia un ser que has perdido es el camino que elijo con demasiada facilidad.
Conseguí que dejara de pasarme contigo, al mirarte a los ojos y darme cuenta que no es mas que una ilusión que creo para mi en ti,pero no es real.
Ademas que alguien como tu no merece que la idolatre alguien como yo. Es así...
Por eso dejé que eso se fuera,  y lo conseguí.

Fuiste y supongo que sigues siendo una persona especial. Pero no conseguiste que yo a tu lado me sintiera así. Me robaste mis sueños, ilusiones, desgarraste mi autoestima y ahora si te sufro ( que ya no es como antes en absoluto ) Lo hago en silencio. Y así seguirá.

No me mereciste. Y no te odio. Me odio a mi, por haberte querido tanto. Me doy asco a mi misma.
Y no hay nada peor que odiar lo que has amado y despreciarte por haberlo echo.
Casi del mismo modo en que tu me despreciaste a mi tantas veces.
Jodida idiota... Debería de haberme dado cuenta antes, como me doy cuenta siempre de los males que me darán, antes que me los den.
Pero no, te deje entrar. Te deje entrar demasiado. Y a sido el peor error de mi vida.
Porque vuelvo a estar como al principio, pero sin esa chispa que me hacia libre.
Mientras tu vuelas como nunca, quizás porque algo supe enseñarte o darte, aunque no me sorprendería que ni tan siquiera pudieras valorarlo.

La verdad es que si te miro ahora, no eres indiferencia.
Y tampoco puedo amarte como lo hice, porque no me sale. Algo de mi nos odia. Hasta que desaparezcas del todo. Y LO HARÁS.
La mejor venganza es el olvido, la mejor medicina, el único camino.
Todo este asco no se si es sano, solo se y veo que no puedo evitarlo y ya no estoy ciega por un amor que no fue,
solo nos odio.

Por la manera en que te has ido, joder. Cuanto egoísmo..
Por cambiarme por otra, como si de un cromo se tratara
Por abandonarme y dejarme a oscuras, desobedeciendo lo que tantas veces te pedí.

Lo has echo tan jodidamente mal, que por eso solo me queda un sentimiento parecido al odio.
Y seguramente jamás te lo diré. Seguramente tu no quieres oirlo. Seguramente hasta te de igual.
Me has tratado como una mierda pero esa mierda respira esa mierda siente y esa mierda ya no esta enamorada de ti. Me he sacado la venda, por fin. Y poco a poco, que es la manera mas dura de superar errores, pero la mas sana sin duda. Así tenia que hacerlo. Para que no aparezcas jamas de nuevo.
Podría haberme ido con cualquiera, no por falta de oportunidades no lo hice.. Pero elegí hacerlo así para no repetir errores que cometí tiempo atrás.

Y cuando deje de pensarte del todo ya que no existe mejor venganza que esta, seguramente no vuelvas a saber de mi, quien sabe. La vida gira y gira...
Pero que puede ofrecerme ahora alguien como tu? Si te miro y... consigues darme pena,aveces.

Pero tu te lo ganaste a pulso, no?

jueves, 22 de diciembre de 2011

Kit kat

Vale, esto a sido un kit kat!
plis plas, aplaudamos! Nos hemos reído, e vuelto a notar tu olor.
E vuelto a reírme de mi y a llorarte en el mismo jodido callejón.
Ya esta, ya a acabado la función. Soy tan tan dura que puedo permitirme estas cosas.
Te veo, me sonríes, te miento... nos mentimos! Y vuelta a empezar, a por eso de un mundo mejor...

La nostra casa

Es difícil tornar a construir una casa quan s'ha caigut.
En ella hi havia tots els teus records, tots els teus esforços, tot l’alè ara desaprofitat
Potser és nomes que m'estimava aquella casa! Amb les seves coses bones, també les dolentes...

Ara agafa pic i pala i posa-t’hi de nou!
Però ha de ser una casa millor, i de color verd! Un verd viu, sinònim d'esperança.
No aquella casa tan gris, tan inestable però tan acollidora alhora, amb parets que ocultaven mil i un deliris.

Se que es difícil, però no impossible.
Quan s'ha destruït una casa de la manera radical en que us veu emportar la meva, no esperis mai construir-ne una d'igual! El territori a canviat, el pressupost. Les il·lusions, les ganes! I la intensitat amb el que el meu cor palpita.
Tot a canviat! per tant, comencem de nou. Com si allò no hagués existit mai. Nomes al meu record i a les meves armes, dóna-n’hi experiència

Ara camino lluny d'aquelles parets perquè ja no em queda una altre, m'emborratxo massa sovint d’amunt aquelles cendres que ja no i naixerà foc!
Ja es el moment d'acabar de ser del tot conscient que aquell ciment no pot refer-se, i que potser ni en tinc ganes... ja. I que si ara em poso mans a la obra serà jo sola amb mi, i ningú mes. Es màgic alçar un mon de la nada
I totes aquelles persones que m'acompanyen i em donen la ma, de la manera mes sana que ha existit mai.

Ja se sap quan es de difícil refer i tornar a començar quan realment T'AGRADAVA allà on vivies, joder.
Quan t’hi vas esforçar, pis a pis.
I la màgia? on queda la màgia? El que passava dins aquelles parets tan grises

Això es el que diuen que fan els perdedors: Mai tornen a començar. Es queden plorant entre les deixaries. Atrapats, esperant.
Esperant... QUE?

Jo mai e estat una perdedora, o si mes no vull pensar que no ho soc.
Jo construiré una nova casa, per mi. Encara que em costi molt d'esforç... mes i tot.
Es tracta de sortir del subsòl.

Ains... Quan amor desaprofitat solia dir-te entre tant de sorroll.

martes, 20 de diciembre de 2011

Yogurín

Sabes que? que me sabe mal. me duele de verdad darte tanto pero no darte lo que buscas.
(tantas veces.... y mil veces YO consciente) Eclipsarte de una sonrisa llena de personalidad de esa que quizás.. te guste! pero no darte esa estabilidad que te llena.
Tengo tanto d mi?tengo tantísimo para dar? quizás ese pensamiento te ha acompañado tantas veces, aveces.
En esas noches tan estables para ti, tan locura para mi!
( vete a saber donde paraba... ) O donde estaba, tan dentro de mi. Mil gente, desde su egoísmo..
(egoísmo sano, claro )  me pidió estabilidad. (tu entre ellas, seguramente) Eso que tanto me cuesta dar(me) y tu bien lo sabes!  e intentas aceptarlo aunque sabes que si soy capaz. Y por eso en parte,luchas.
Porque soy mas, de lo que doy. Eso lo sabemos ! (tu y yo) pero no, no lo demuestro. Y eso "quema" los nervios de cualquiera! losé.

Vale, te quise. Te e querido. Te quiero! No se de que manera. Igual que no sabes tu de que manera aceptas estas letras.
Llegaste a mi vida como un rayo de sol que me a seguido en muchas noches oscuras y que finalmente me ha sabido eclipsar, y yo...  deje entrar. Y ahora, que? Ahora somos tu y yo. Jugando a no se qué y no aceptando que jugamos a este juego que no sabemos donde nos llevara!( en el que CLARO! no hay amor. Como podría haberlo?)  Pero lo jugamos, nos arriesgamos. Como ese jugador que sabe que le van a hacer jaque mate pero no quiere rendirse. Tiene magia no? Eso de no rendirse... digo!

Y aquí sigo. Aceptando de la manera que me quierass, porque tu manera de querer siempre es bonita, no se.. por eso luchas por hacer de tus sentimientos luz.
Y yo...  Llorando cuando mi inestabilidad acepta y le encanta lo que tu le das, pero yo al revés.
Porque(a veces) voy al revés.Otras veces voy al compás de tu viento.
Porque doy, pero no soy capaz de entregar lo que se dar en absolutamente su esencia.
 Porque doy, sin un final. Porque doy, sin llenar.Y siempre ese pensamiento tuyo : me podrías dar mas.........


Aquí esta mi alma(desnuda!)
Aquí esta mi primer texto para ti, aunque tu y yo solo seamos humo.Humo con palabras inconexas.
De alguna manera me has calado, aunque no me preguntes de cual porque no sabría responderte.

Ni esperes amor eterno, ni esperes que sea tu (princesa) príncipe azul. Porque no lo soy , porque es demasiado pronto( no para mi contigo, sino solo para mi)
Pídeme un beso de madrugada y quizás te lo daré! (Aunque puede que no solo te haya besado a ti esa noche y tu alma de mujer eso no lo permita... demasiado para ti, no? o es tu sentimiento? quien sabe...)
Pídeme amistad eterna, y la tendrás. Eso si puedo prometértelo. Igual que mi lealtad,  protección,y amor en forma de caricias pero es difícil darte ese amor eterno que suele dar la gente enamorada...porque? porque no lo siento.. y creo que aunque pase el tiempo, no podría sentirlo.

Pero pídeme lo que pueda darte, y te lo daré. Mi corazón es ceniza, y la ceniza no puede dar fuego, por mucho que ese órgano ya oxidado se esfuerze solo podra darte negrura que habita en su adentro  de tanto desamor echo llanto y de un amor puro y real y echo presente por una mujer... que ya no esta aquí, que ya no me representa!!!!!!!!!!! Pero de ella sigo prendida.... aunque solo sea pasado.pero que transmite.

Siento tanto no ser capaz de dar lo que se que soy y puedo dar!

Pero sabes? te quiero......... Te quiero y gracias por entrar en estas capas, en esta cebolla. Tan dura aveces, tan loca otras... tan increíble algunas veces! en definitiva, tan suya. Quizás demasiado suya.

Pero siempre habrá un espacio para esa niña que sonríe mientras baila el au si te pego! con una fuerza descomunal, como si la vida no le hubiera echo daño, como si no existiera un mañana...

GRACIAS! por dejarte conocer. (bueno........ conocer un poco! )

Bukoskwi

" Yo estaba un poco triste por no ser joven y no poder hacerlo todo a la vez,beber y pelear y jugar con las palabras. Cuando uno es joven puede aguantar realmente un bombardeo. La comida no importaba. Lo que importaba era beber y sentarse a la màquina de escribir. Yo debo de haber estado loco, pero hay muchas clases de locos y algunos son bastante encantadores. Me moría de hambre con tal de tener tiempo para escribir. Eso ahora ya no se hace. Mirando la mesa me ví otra vez sentado allí. Había estado loco y lo sabía y no me importaba". Bukowsky.


Quizas sea un poco masoca. Quizas me ponga eso de cagarla y desperdiciar oportunidades, destruir rumbos.. Quizas estar entre la mierda me de adrenalina?
Lo bueno es que siempre hay una luz, siempre la hay al final del tunel.
O sino, me la invento.

lunes, 19 de diciembre de 2011

Expiración

Esos dias en que lo dormirias entero y no despertarias hasta el siguiente, como si de hivernar se tratara.
Dias en que tu interior llora, tu pizca de alma que te queda se desgarra y la acumulación de tus mierdas  les dan por comerte a ti, en vez de al reves.
Solo me sale una carita triste, y el frio de haya fuera se parece al frio que habita en mi. Quizas por eso me quedo detras del cristal, abrigada, poderosa en lo que creo que es mi cobijo segura de que eso me salvara del dolor.
"A veces buscamos la felicidad durmiendo..."

Esas horas parece que se te coman, un puño invisible te golpe y te deja paralizada, agobiada, derrotada en tu sillon.
No te aptece ver a nadie, besar a nadie, hablar cn nadie.

Solo dormir, dormir hasta al dia siguiente!  Quizas mañana ya sea todo de otro color.

jueves, 15 de diciembre de 2011

La pena de quien se fue.

Te ame con tal intensidad que si de amor se tratara...hubiera podido derrumbar el mundo.
Que ironía no? Tu me derrumbaste a mi...
Quise cada rincón de tu ser.
Quise tu pelo, quise tus ojos, esas orejas agujereadas sin adornos, esa barriga que me era tan familiar, esos pechos a los que tanto amor dí, esos dientes tan blancos que me atrapaban...!

Quise esa manera tuya de llamarme a todas horas, quise tu yo mas interior; que es volcán.
Pude amar tus mentiras, tus llantos, tus miedos.Te quise hasta cuando me decías adiós aceptando que tenías que irte pues sabía que volverías..
Quise toda tu manera de ser. TODA. Incluso quise a tu egoísmo, a esa manera que tenías de solo pensar en ti, y también esa manera que tenias de preocuparte por mi, cuando no dejabas que me faltara nada, no? Cargandome a tu espalda, a veces...  Quise tus consejos, quise tus andares, quise tus barreras.

Ame cuando aparecías con tu coche en mi portal y nos íbamos lejos, a comernos la ciudad.
Quise nuestras copas en el bar, quise las horas perdidas en tu casa, tus abrazos infinitos, el modo que tenias de dormirte encima de mi...Quise absolutamente todo lo que me diste.
Quizás, hasta te quise como a nadie. O quizás nadie te quiera como yo si pude.

Te fuiste. Te fuiste de la misma manera como llegaste, de golpe... arrasándolo todo. Arrasandome a mi.
¿ Porque sigo sorprendida?

Ya no aparece tu nombre en mi teléfono cada dos horas, ya no me llamas para contarme que el barça a ganado y que no puedes ser mas feliz, ni me subes al cielo como bien sabías hacerlo. O discutimos por política :)
Todo eso no pasa porque tu ya no estas aquí, y aveces pienso que aun no asumo que jamás volverás, y que si volvieras ya no nos amaríamos como antes, porque ya no estoy enamorada de ti.
Estoy enamorada de todo eso que me supiste dar. Enamorada de un pasado que YA NO VOLVERÁ!
(quizas tenga que repetirmelo 20 veces mas, puede ser que algún día me lo crea... )

La última vez que te vi, me di cuenta.
Me di cuenta que el pasado no volverá.
Que tengo que empezar ya, por fin... a creerme que esto no es un nuevo kit kat.
Que ya no aparecerás a altas horas de la madrugada diciéndome que no puedes estar así, sin verme.
Creo que ni quiero que pase, sabes? -pensándolo bien-

Pero es injusto. Mirándolo en frío, es injusto.
Donde queda todo eso que te dí? No puedo coger, poner en una cajita ese pasado para aveces, cuando este triste volver a vivir-lo?
No puedo tampoco guardar todo eso en una estrella y cuando me sienta abatida mirarla y acordarme de cuanto di?
No puedo porque ya no existe, porque se ha ido de la misma manera que vino, de la nada.
Y se ha quedado en nada.
Y no es justo. No es justo que tanto esfuerzo, tanto llanto, tanto destruir barreras, tanto amor, tanta adoración tantas y tantas noches de golpe pUF! desaparezcan. Donde queda todo eso? Yo no puedo verlo...

Y me parece tan jodidamente injusto que me dan ganas de gritar que jamas volveré a amar de esta manera, que para que sirve dar y dar y dar? Si quizás cuando vuelva a encontrarte no seras mas que una jodida desconocida...

Quizás es lo quiero, seguramente es lo que te mereces !

Deambulando

Decepción, Frustración, fracaso, MIEDO.
Estas palabras han estado persiguiéndome demasiado tiempo, y aun siguen aquí; recordándome que no estoy donde debería estar, que no soy como creo que puedo ser y que no consigo salir de este tira y afloja de mi misma que poco a poco me consume.
Siempre respiro, intentado conseguir aire puro...dentro de mi.Pero hay días en los que solo consigo bocanadas de dolor, tal veneno que me administro y lo trago y me paraliza y me impide caminar por este asfalto agrietado bajo mis pies.
Demasiado oscura, pienso. Es solo un bajón.
Pero yo me pregunto: Porque tengo que tenerlos?
Porque de repente una mañana te levantas y todo esta mal?
Porque donde había seguridad ahora solo hay un pozo sin fondo en el que te tiras sin esperar que abajo haya red?
Porque este constante sentimiento de que todo a mi alrededor es caos y que solo me alivia , en estos momentos, tomarme un cubata y escapar de aquí, de mi mente.. esta locura mía que me juega malas pasadas y me aleja de lo que podría parecerse a ese sentimiento llamado felicidad.
Y en el centro del caos, TU. Tu que al contrario de aliviarme me creas mas inseguridad. Porque ya no estas, porque te recuerdo y desde donde la mente me alcanza, solo hayo ese dolor que me diste. Ese NO que tantas veces me repetiste y que ami, ahora, en presente, solo hace que amatrallar mi cabeza que ya de por si es como una olla expres.
Y caigo. Caigo dentro de la ducha mientras el agua recurre mi cuerpo y miles de preguntas se formulan en mi cabeza, sabiendo de ante mano que no tiene importancia, que no las podre responder jamas, que solo encontrare algo parecido a una respuesta cuando me limite a vivir, a dejarme llevar... a soportar esos bajones en los que ni siquiera puedo respirar.